اثر بخشی تدریس با روش‌های چندگانه بر یادگیری خودراهبر و پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان

مقدمه: هدف پژوهش بررسی اثر بخشی تدریس با روشهای چندگانه بر یادگیری خودراهبر و پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان شهر کرمان انجام گرفته است.
روش: این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش، شبه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش‌آموزان ششم ابتدایی شهر کرمان به تعداد 448 نفر بودند که با بهره گیری از روش نمونه گیری در دسترس، دو کلاس 20 نفره انتخاب شدند و به طور تصادفی به گروه آزمایش و گواه نامگذاری شدند. گروه آزمایش، علاوه بر شیوه معمول تدریس، 8 جلسه در درس علوم تجربی، با روش‌های نوین تدریس آموزش دیدند. گروه کنترل به همان شیوه معمول تدریس ادامه دادند. جهت گردآوری داده‌ها از پرسشنامه یادگیری خودراهبر ویلیامسون (2007) و پرسشنامه سنجش پیشرفت تحصیلی فام و تایلر (1999) استفاده شد. جهت تحلیل از تحلیل کواریانس چند متغیره استفاده شد.
نتایج: نتایج پژوهش نشان داد تلفیق روش سنتی با روش‌های نوین بر بهبود یادگیری خودراهبر موثر است اما بر پیشرفت تحصیلی تاثیر معناداری ندارد. به‌طوری که میزان یادگیری در تفکر خودراهبر دانش‌آموزانی که با روش‌های نوین تدریس، آموزش دیده بودند نسبت به آنهایی که با این روش آموزش ندیده بودند بهتر بود و خودراهبری دانش‌آموزان در جریان یادگیری و تاثیر باورها و رفتارها در عملکردشان نسبت به پژوهش و ایجاد میل و رغبت و انگیزه برای پژوهش و مطالعه و خود سازماندهی و خود مدیریتی افزایش یافت. همچنین دیگر یافته ها نشان داد که: میزان پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزانی که با روش‌های نوین تدریس آموزش دیده بودند، نسبت به گروه کنترل، به دلایل شرایط درونی دانش‌آموزان تفاوت معناداری نداشت.
بحث و نتیجه گیری: از وظایف معلم فراهم کردن شرایط بیرونی یادگیری با استفاده از روش‌های فعال و نوین یادگیری برای تحقق بخشیدن به مراحل درونی یادگیری است. در واقع شرایط بیرونی با استفاده از روش‌های نوین تدریس، برای دانش فراگیران مهیا بوده، اما به دلیل شرایط درونی یادگیرندگان، روش تدریس نوین در پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان تأثیر چندانی نداشته‌ و باید شرایط درونی یادگیری نیز به همراه شایط بیرونی مهیا کند.