بررسی رابطه سرمایه اجتماعی و تمایل به نوآوری در کارکنان دانشگاه تهران

نویسندگان

چکیده

مشخصه اصلی عصر حاضر، تغییر است و سازمان‌ها برای این که بتوانند به تغییرات و چالش‌های معاصر، پاسخ دهند، ناگزیر از نوآوری هستند. این واقعیت علاقه مدیران و محققان علوم مدیریتی را به تئوری سرمایه اجتماعی به عنوان عامل کلیدی و بالقوه مؤثر در ارتقاء سطح عملکرد سازمان و خلق مزیت رقابتی، جلب کرده است. پژوهش حاضر به بررسی رابطه بین سرمایه اجتماعی و ابعاد آن (ساختاری، رابطه‌ای و شناختی) با تمایل به نوآوری و هم چنین تعیین سهم نسبی هر یک از این ابعاد در پیش بینی تمایل به نوآوری، پرداخته است. روش پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی بوده و جامعه آماری شامل کلیه کارکنان دانشگاه تهران می‌باشند که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی، 308 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده‌ها از دو پرسشنامه محقق ساخته؛ 1) سرمایه اجتماعی و 2) تمایل به نوآوری استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش‌های آماری توصیفی و استنباطی چون؛ تحلیل همبستگی و تحلیل رگرسیون گام به گام استفاده گردید. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که؛ بین سرمایه اجتماعی و ابعاد آن، با تمایل به نوآوری در سازمان رابطه مثبت و معنادار وجود دارد هم چنین ابعاد رابطه‌ای و ساختاری سرمایه اجتماعی تمایل به نوآوری را پیش بینی می‌نمایند و بعد شناختی سرمایه اجتماعی، نمی تواند پیش بینی کننده مناسبی برای تمایل به نوآری در سازمان باشد.

کلیدواژه‌ها