هدف کلی مطالعه حاضر، ارزیابی دانشجویان از تجانس محیط‌های یاددهی - یادگیری دوره‌های کارشناسی دانشگاه شیراز بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه دانشجویان کارشناسی گروه‌های تحصیلی مختلف دانشگاه شیراز بود. با بهره‌گیری از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای، 294 نفر به عنوان نمونه انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار پژوهش، پرسشنامه محقق‌ساخته مبتنی بر مدل تجانس محیط‌های یاددهی – یادگیری (پروژه ارتقاء محیط‌های یاددهی - یادگیری، 2005) بود که پس از تامین روایی و پایایی، پرسشنامه مذکور بین افراد نمونه توزیع و داده‌های لازم گردآوری گردید. داده‌های پژوهش با آزمون های آماری تی تک‌نمونه‌ای، تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر و نیز تحلیل واریانس ترکیبی با بهره‌گیری از نرم‌افزار «اس. پی. اس. اس. 21» تحلیل شدند. نتایج مطالعه نشان داد؛ تمامی ابعاد تجانس محیط‌های یاددهی - یادگیری پایین‌تر از سطح کفایت مطلوب است. تجانس مدیریت و سازماندهی دوره‌ها و سنجش، هدایت و بازخورد از حد متوسط پایین‌تر است. تجانس زمینه، دانش و آرمان‌ها و حمایت از یادگیری و فعالیت‌های یاددهی - یادگیری در حد بالاتر از متوسط است. تفاوت معناداری بین ابعاد تجانس محیط‌های یاددهی - یادگیری دوره‌های کارشناسی دانشگاه شیراز از دید دانشجویان وجود دارد. بالاترین میانگین متعلق به تجانس زمینه، دانش و آرمان‌های دانشجویان (3.10)، و پایین‌ترین میانگین متعلق به تجانس سنجش، هدایت و بازخورد (2.69) می‌باشد. تفاوت معناداری بین ابعاد تجانس محیط‌های یاددهی - یادگیری از دید دانشجویان گروه‌های تحصیلی مختلف، وجود دارد. تفاوت معناداری بین ابعاد تجانس محیط‌های یاددهی - یادگیری کارشناسی از دید دانشجویان پسر و دختر، وجود ندارد. یافته‌ها نشان داد که در مقایسه درون‌گروهی تفاوت معناداری بین ابعاد تجانس محیط‌های یاددهی - یادگیری دوره‌های کارشناسی از دید دانشجویان سال‌های مختلف تحصیلی وجود دارد به علاوه در مقایسه بین‌گروهی نیز تفاوت معناداری بین دیدگاه دانشجویان سال‌های مختلف تحصیلی، مشاهده شد که بالاترین میانگین به دانشجویان سال اول و پایین‌ترین میانگین به دانشجویان سال آخر، تعلق دارد.
)