رابطه خودتنظیمی با انگیزش پیشرفت و پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان دختر دوره متوسطه شهر تهران

نویسندگان

چکیده

هدف پژوهش، بررسی رابطه بین خودتنظیمی با انگیزش پیشرفت و پیشرفت تحصیلی دانشآموزان دختر دوره متوسطه شهر تهران بود. جامعه مورد مطالعه، شامل تمامی دختران متوسطه شهر تهران بود. حجم نمونه 300 نفر بود که به شیوه نمونهگیری خوشهای چندمرحله‌ای انتخابشدند. ابزارهای مورد استفاده، شامل «پرسشنامه یادگیری خودتنظیمی (صلاحیت میانبرنامهای) با 52 پرسش براساس مقیاس لیکرت، پرسشنامه انگیزش پیشرفت هرمنس با 29 پرسش چهارگزینه‌ای بهعلاوه معدل نیمسال اول دانش‌‌آموزان نیز جهت اندازهگیری عملکرد تحصیلی، بودهاست. جهت تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و استنباطی (همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره گامبهگام) استفادهشد. تحلیل دادهها نشانداد که بین خودتنظیمی و انگیزش پیشرفت دانش‌آموزان دختر رابطه مثبت و معنیدار وجوددارد (501/.) و متغیر پیشبین خودتنظیمی، 25 درصد واریانس انگیزش پیشرفت را تبیینمیکند؛ همچنین بین خودتنظیمی و پیشرفت تحصیلی، رابطه مثبت و معنیدار وجوددارد (744/.) و خودتنظیمی، 54 درصد واریانس متغیر ملاک پیشرفت تحصیلی را تبیینمیکند. نتایج دیگر نشاندادند که بین انگیزش پیشرفت و پیشرفت تحصیلی دانشآموزان دختر، رابطه معنیدار مثبت وجوددارد (53./) و متغیر انگیزش پیشرفت، توان تبیین 28 درصد واریانس متغیر ملاک یعنی پیشرفت تحصیلی را دارد. نتایج رگرسیون گامبهگام حاکی از آن بود که متغیرهای خودتنظیمی و انگیزش پیشرفت با هم، 56 درصد از واریانس پیشرفت تحصیلی را تبیینمیکنند.

کلیدواژه‌ها

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار