ارتباط بین سبک‌های تعاملی معلمان با خودپنداری دانش آموزان دوره ابتدایی شهرستان شیراز

تعاملات معلمان با دانش‌آموزان از مهم‌ترین عوامل در محیط یادگیری است که تأثیر به‌سزایی بر خودپنداری دانش‌آموزان دارد. بدین منظور هدف از پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین سبک‌های تعاملی معلمان با  خودپنداری دانش‌آموزان بود. از کلیه دانش‌آموزان پایه چهارم و پنجم ابتدایی شهرستان شیراز، نمونه‌ای مشتمل بر 263 دانش‌آموز(145پسر و 118 دختر) در دامنه سنی؛ 9-12 سال به‌صورت خوشه‌ای مرحله‌ای، انتخاب گردید. برای جمع‌آوری داده‌ها، از پرسشنامه‌های؛ تعامل معلم و دانش آموز و توصیف خود، استفاده گردید. پرسشنامه تعامل معلم و دانش‌آموز، هشت ویژگی رفتاری معلم را از دیدگاه دانش‌آموز، ارزیابی می کند و پرسشنامه توصیف خود نیز خودپنداری را در هفت بعد مجزا و یک بعد کلی، مورد سنجش قرار می‌دهد. روایی پرسشنامه های مذکور در پژوهش حاضر برمبنای روش‌های؛ تحلیل عاملی و همبستگی با آزمون‌های مشابه و پایایی با روش‌های؛ آلفای کرونباخ و بازآزمایی، محاسبه و ضرائب مطلوب، به دست آمد. تحلیل‌های آماری نشان داد؛ خودپنداری دانش آموزان توسط سبک های تعاملی، پیش بینی می‌گردد. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نیز حاکی از آن بود که ازمیان ابعاد مختلف  سبک های تعاملی معلم، بعد راهنمایی پیش بینی کننده مثبت و بعد سخت‌گیری، پیش‌بینی کننده منفی و معنادار، خودپنداری دانش‌آموزان بوده است. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نیز نشان داد؛ بین خود پنداری علمی و همکاری، همبستگی مثبت و معنادار و بین خودپنداری علمی و تسلط، همبستگی منفی و معنادار وجود دارد هم‌چنین تفاوت های معنادار آماری بین دختران و پسران، در سبک های تعاملی معلمان و ابعاد خودپنداری وجود داشت.