بررسی میزان اثربخشی روش آموزش الفبای فارسی بر یادگیری دانش‌آموزان عقب‌مانده ذهنی با استفاده از علائم و محرک‌های خارجی (جایگاه سازی همراه با آوا)

نویسندگان

1 دانشگاه شهید باهنر کرمان

2 مدرس آموزشگاه کودکان استثنایی کرمان

چکیده

تحقیق حاضر به بررسی اثربخشی روش آموزش الفبای فارسی (جایگاه سازی همراه با آوا) بر یادگیری دانش‌آموزان کم‌توان ذهنی پرداخته است. هدف اصلی این پژوهش اندازه‌گیری تأثیر علائم و محرک‌های خارجی بر یادگیری است (که به‌صورت نماد و نشانه به دانش‌آموزان نشان داده می‌شود) و اینکه چه میزان یادآوری مطالب آموختنی را افزایش می‌دهد و چه اندازه بر مدت زمان نگهداری داده‌ها در حافظه اثر می‌گذارد.

این تحقیق در موقعیت واقعی، دو گروه کنترل و آزمایش را مورد مطالعه قرار داده و سعی داشته تا از دو روش تدریس، روش برتر را مشخص نماید. جامعه آماری مورد نظر ۷۰ نفر از دانش‌آموزان استثنایی دختر شهر کرمان بوده‌اند که با استفاده از نمونه‌گیری تصادفی، یک نمونه به حجم ۳۰ نفر انتخاب شده و به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شده‌اند سپس حروف الفبا با روش متداول به گروه کنترل و روش جایگاه سازی همراه با آوا، به گروه آزمایش آموزش داده شد و سپس از آن‌ها پس‌آزمون به عمل آمد، داده‌های به دست آمده از پیش‌آزمون و پس‌آزمون با استفاده از آمار توصیفی و همچنین از طریق آزمون T و ضریب همبستگی پیرسون و اسپیرمن مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. در این پژوهش هر چهار فرضیه، تحقیق تأیید شد. استفاده از راهبرد مرور ذهنی، سازمان‌دهی، به‌کارگیری علائم به‌عنوان محرک‌های فراخوان و آموزش ریتمیک و آهنگین در روش مورد مطالعه موجب گردیده است تا نه تنها یادآوری مواد نزد فراگیر ساده‌تر باشد بلکه مدت زمان نگهداری این اطلاعات را هم در حافظه افزایش دهد. این نتیجه دانش‌آموز را قادر می‌سازد تا حروف آموخته شده را با یکدیگر ترکیب

نموده و کلمات بیشتری را به وجود آورد و در خواندن و نوشتن مهارت کافی کسب نماید.

کلیدواژه‌ها


Reference