روش‌های پیش‌بینی نیروی انسانی به «ذهنی» و «عینی» تقسیم شده‌اند و شواهد حاکی از آن است که روش‌های عینی از قابلیت اعتماد بیش‌تر برخوردارند. برای پیش‌بینی اعضای هیأت علمیِ موردنیاز در دانشگاه‌های فعال، در قالب روش‌های عینی می‌توان به دو طریق عمل کرد: 1) شیوه مبتنی بر نسبت استاد به دانشجو، 2) شیوه مبتنی بر ساعات خدمت موظف. به نظر می‌رسد شیوه مبتنی بر ساعات خدمت موظف از سویی بیش‌تر متغیرهای اثرگذار بر تقریب برآورد را در نظر می‌گیرد و از سوی دیگر با داده‌هایی قابل انجام است که همه آن‌ها جزء داده‌های در دسترس محسوب و به طور معمول در دانشگاه‌ها تهیه می‌شوند. بر این اساس، چارچوبی سهل و عملی برای برآورد اعضای هیأت علمی موردنیاز دانشگاه‌ها ارائه می‌کند که قابلیت به‌کارگیری در سطوح دیگر را نیز دارد؛ یعنی می‌توان آن را در سطح دانشکده، گروه آموزشی و رشته تحصیلی به کار گرفت و به پیش‌بینی عضو هیأت علمی موردنیاز اقدام کرد.
)