پژوهش بر اساس نظریه اجتماعی– فرهنگی رشد و با تاکید بر نقش یادگیری همیارانه بر رشد شناختی دانش‌آموزان در درس ریاضی و به ویژه بر توانایی حلّ مسأله آنان، انجام گرفته است. یادگیری از طریق تشریک مساعی بر دانش و توانایی‌های بالقوه دانش‌آموز که می‌تواند از طریق تعاملات میان ذهنی (‌میان‌فردی‌) و درون ذهنی رشد کند، مبتنی است. روش پژوهش کیفی واز نوع مورد کاوی بوده و داده‌ها به شیوه مشاهده مشارکتی، مصاحبه روایتی، یادداشت‌های میدانی و شواهد اسنادی، گردآوری شده است. داده‌ها در جریان تدریس یکی از معلّمان متخصّص و فعّال در رویکرد مذکور و در درس ریاضی تکمیلی پایه اول دبیرستان (پایه نهم کنونی) به دست آمد. پژوهش در کلاسی 20 نفره در یکی از دبیرستان‌های غیردولتی پسرانه شهر تهران، صورت گرفت. پژوهش مبین، ساختن دانش و یادگیری ریاضی در ضمن کار گروهی و سپس درونی‌شدن آن، به همراه رشد توانایی بازنمایی‌های مختلف دانش‌آموزان‌ بود و نیز رشد توانایی حلّ مسأله آنان در دامنه تقریبی رشدی ضمن حلّ مسأله گروهی و در تعامل با معلّم، نمایان شده است. مقاله حاوی ملاحظاتی در زمینه؛ فرایند، پیامد و مؤلفه‌های مرتبط است.