پژوهش حاضر بر اساس نظریه اجتماعی– فرهنگی رشد و با تکیه بر نقش یادگیری همیارانه بر رشد شناختی دانش‌آموزان در درس ریاضی، به ویژه بر توانایی حلّ مسأله ایشان انجام گرفت. یادگیری از طریق تشریک مساعی، به رویکردی در آموزش توجّه دارد که در آن از دانش و توانایی‌های بالقوه دانش‌آموزان استفاده می‌کند که می‌تواند از طریق تعاملات میان ذهنی (‌میان‌فردی‌) و درون ذهنی رشد کند. روش تحقیق در این پژوهشِ کیفی، موردکاوی بوده و داده‌های آن، به صورت مشاهده مشارکتی، مصاحبه روایتی، یادداشت‌های میدانی و شواهد اسنادی گردآوریی شده است. این داده‌ها در جریان تدریس یکی از معلّمان متخصّص و فعّال در رویکرد مزبور، در درس ریاضی تکمیلی پایه اول دبیرستان (پایه نهم کنونی) به دست آمد. انجام پژوهش در یک کلاس 20 نفره یکی از دبیرستان‌های غیردولتی پسرانه شهر تهران، و در طول سال تحصیلی 93-1392 صورت گرفت. در این تحقیق، ساختن دانش و یادگیری ریاضی در ضمن کار گروهی و سپس درونی‌شدن آن، به همراه رشد توانایی بازنمایی‌های مختلف دانش‌آموزان‌ مشاهده گردید. همچنین رشد توانایی حلّ مسأله آنان در دامنه تقریبی رشدشان و در ضمن حلّ مسأله گروهی و در تعامل با معلّم، نشان داده شده است. در آخر نیز نکاتی مرتبط با این رویکرد، در مقوله‌های زمینه، فرایند، پیامد و مؤلفه‌های هر یک تبیین گردید.